Dag 1 – Ams – London – Johannesburg – Graskop

Eindelijk was het zover. Een half jaar na het eerste idee om met z'n allen naar Zuid Afrika te gaan konden we op 12 maart de koffers in de auto laden om af te reizen naar Schiphol.

Het weer was de dagen voorafgaand aan het vertrek op z'n zachts gezegd onstuimig. Dit had op de 5 dagen tot aan de 12e voor vertragingen gezorgd op vlucht BA 447 richting Londen. De vertragingen waren dusdanig dat we op 4 van de 5 dagen onze aansluitende vlucht VS449 niet gehaald zouden hebben. Volgens Piet Paulusma zou het weer, met name in de middag, stormachtig gaan waaien, dus zag ik de bui al hangen.

Gelukkig verliep de reis voorspoedig en konden we met een kleine vertraging (20 min) om 17:35 vertrekken richting Londen om vervolgens met nog een kwartier speling plaats te nemen in een Dreamliner van Virgin Atlantic.

Natuurlijk kan ik een minute-by-minute verslag doen van de 10 uur durende vlucht, maar ik houd het bij een korte samenvatting: Na 3 uur film kijken, 2 uur naar buiten kijken en 5 uur proberen te slapen (waarvan 1 succesvol) waren we eindelijk op 13 maart geland op een bewolkt O.R. Tambo.

Na enig speurwerk en 'vrijwillige' escorte van een medewerker van het vliegveld vonden we eindelijk de plek waar de autohuur bedrijven zaten. Na het invullen van heel wat papierwerk kregen we de sleutels van een witte Toyota Avanza minivan mee. In de garage kregen we weer 'vrijwillige' hulp bij het inladen van de bagage.

Rechts instappen, Google (offline) Maps aan, linkerhand naar de versnellingspook en gassen maar. Bij de uitgang van de garage even de knipperlichtjes aan.... ohnee shit.. die zitten aan de andere kant. Ruitenwissers op volle toeren heen en weer, maar gelukkig was de fout snel hersteld.

Het vliegveld ligt aan de oostelijke rand van Johannesburg, dus was er gelukkig geen erge drukte en kon ondergetekende mooi ontspannen met het verkeer meerijden. Het landschap was glooiend en gaf ons een soort Eiffel gevoel. Ongeveer halverwege de 4 uur durende rit veranderde het landschap en werd het meer een soort van Californische Rocky's. De mooie kronkelwegen met spectaculaire vergezichten zorgden ervoor dat ik soms bijna achter het stuur weg droomde, maar gelukkig waren daar dan altijd de potholes (gaten in de weg) die me op tijd wakker schudde.

Het laatste gedeelte van de rit reden we over de R532 ofwel de start van de panorama route. Deze route leidt via mooie wegen langs enkele bezienswaardigheden die moeder natuur de Zuid Afrikanen geschonken heeft. Vlak voor onze eindbestemming van dag één konden we kiezen voor óf Mac Mac pools óf de Mac Mac falls. We kozen voor de eerste aangezien deze ook als eerste op de route lag. De pools zijn vooral populair tijdens mooie zonnige dagen, want er zijn drie natuurlijke baden, met elk een watervalletje, ontstaan die onderdeel zijn van de uitlopers van de Mac Mac Falls. Entree 40 rand (eurotje of 3) voor 4 personen, dus daar kan je geen buil aan vallen. Na even pootje te hebben gebaad (was wat bewolkt en de zwemkleding lag nog in de koffers) en wat rond te hebben gekeken zijn we vervolgens naar onze slaapplaats gereden.

Bij aankomst hing er een briefje op de deur dat we de sleutel even op moesten halen bij 'the house with te green roof'. Een oud vrouwtje deed open en verwelkomde ons met zelf gemaakte scones en vertelde ons dat we de ramen het best dicht konden houden als we er even tussenuit zouden gaan ivm 'de apies'. Aangezien er een braai (BBQ) naast het huisje stond besloten we maar gelijk te gaan braaien. Joyce ging met moeders richting de plaatselijke spar en kwam terug met wat mooie stukken vlees. Na een lastige start (hout was wat nat) hebben we heerlijke gegeten en konden we moe maar voldaan in bed...

ohja er komt niet elke dag een verslag aangezien de laptop kuren had en we bijna nooit wifi hebben. Er wordt wel over elke dag wat getypt, maar soms komen ze tegelijk online.